over de angsthaas en de stoeremeis

Spullen vormen een prachtige inspiratie voor levensverhalen

Mocht je morgen op je sterfbed liggen, hoe kijk je dan terug op je leven? Heb je gedaan wat je wilde doen? Kun je met een gerust hart afscheid nemen of voel je spijt van voorbije kansen, bijdragen die je had kunnen leveren? Deze vragen verschijnen af en toe op mijn innerlijke toneel, om mij te assisteren bij het steeds duidelijker zicht krijgen op mijn diepste levenswensen en kernwaarden… en zoals gewoonlijk staan tussen de coulissen twee belanghebbenden te popelen om hun zegje te doen. Ik ben ze gaan noemen: mijn angsthaas en mijn stoeremeis. Ze spelen een essentiële rol in m’n levensverhaal.

verlangen
Naarmate ik ouder word, groeit het verlangen om de beweegredenen achter mijn eigen gedrag te doorgronden en die van de mensen die ik ontmoet, ontbrekende puzzelstukjes op hun plek te zien vallen, het mysterie van het leven ietsepietsie te begrijpen. Dat verlangen vergt nogal wat: de bereidheid om me buiten m’n comfortzone te begeven, de overgave om te vallen, het lef om weer op te staan, de podiumvrees recht in de ogen te kijken en te besluiten in het diepe te springen.

letterlijk in het diepe
Het heeft lang geduurd voordat ik letterlijk in het diepe heb durven springen. Het zwemonderricht in mijn lagere schooljaren maakte gebruik van een houten plankje dat je met de handen vasthield om de schoolslag met de benen te oefenen. Toen het tijd was om de armen erbij te betrekken, bleek ik zodanig vastgeklonken aan m’n plankje dat het heel wat inspanning kostte om te leren vertrouwen dat ik zonder dit hulpmiddel bleef drijven. Met een zeer aanwezige angsthaas en een verlegen stoeremeis is het me uiteindelijk gelukt m’n A diploma te behalen. Rustig recreatief zwemmen blijkt toch wel m’n ding en doe ik met plezier. Vanaf de rand van het zwembad of van de duikplank springen heb ik nooit onder de knie gekregen, laat staan duiken. Maar… toen ik een paar jaar geleden een zweminstructrice een jong kind aanwijzingen zag geven om van de rand van het zwembad te springen, was mijn stoeremeis een stuk sterker en heb ik haar gevraagd om me helpen en is het me gelukt om vanaf de lage duikplank te springen!

motormuis
Een boeiend samenspel tussen m’n angsthaas en m’n stoeremeis is het behalen van mijn motorrijbewijs geweest. Wanneer het toevallig ter sprake komt met iemand die mij kent van na die periode, dan kijkt men mij aan met een ongelovige blik: jij, klein van postuur en licht van gewicht, een motormuis? Ja, ik was de trotse eigenaresse van een zogenaamde ‘eenpitter’, 250 cc. Een ‘chopper’ model, met een hoog stuur en een laag zadel, zodat ik met de voeten aan de grond kon komen. Iemand vroeg mij ooit met welk papiertje dat ik gehaald heb in mijn leven ik het gelukkigst ben. Nou, dat is wel duidelijk… Het heeft me vele avonturen gebracht, reizen door Europa, en natuurlijk ook baalmomenten in kou en regen. Dat laatste was de reden om de motorfiets na vijf jaar ‘motormuizen’ van de hand te doen.

De trotse eigenaresse van een motorfiets

in je eentje
Uitdagingen aangaan in je eentje. Daar vindt mijn angsthaas van alles van en het vraagt heel wat overredingskracht van m’n stoeremeis om de avonturen toch aan te gaan, of het om uitdagingen in of rondom huis gaat of verder weg. Ik ben ooit in m’n eentje per trein naar Zuid Frankrijk gereisd. Het blijkt dat je je per metro van Gare du Nord naar Gare du Sud moet verplaatsen om de trein naar het zuiden te pakken. Jeetje, wat een spannende affaire was dat destijds, want ik wilde natuurlijk wel de trein naar mijn eindbestemming halen. Ook staat mijn reis naar Israël me nog helder voor de geest. Ik heb daar een tijdje rondgetrokken en in twee kibboetsen gewerkt. Een bijzonder land met grote tegenstellingen: prachtige natuur én op andere momenten, op andere plekken geconfronteerd worden met militairen.
Ik ben heel blij met de vele ervaringen die ik heb mogen opdoen, die én steeds op de deur van m’n comfortzone klopten én die ik toch maar mooi in m’n ‘levensrugzak’ heb verzameld.

tegenwoordig
Terugkijkend op mijn leven denk ik: dat ik die dingen toch allemaal heb aangedurfd! Ik merk ook dat wat ik vroeger als een stoer avontuur bestempelde anders is dan de uitdagingen die ik tegenwoordig zoek en besluit aan te gaan. Ik heb behoefte bij te dragen vanuit de talenten die ik heb ontwikkeld en op die manier van betekenis te zijn voor de wereld. Dat is waarom ik onlangs heb gesproken tijdens een uitvaart van een klant. Toen diens gezondheid achteruit ging, heb ik spontaan aangeboden om in deze vorm bij te dragen aan het afscheid, want de persoon was me heel dierbaar. Ik voel me heel stoer en dankbaar dat ik het heb durven doen. Dat ik de nabestaanden met mijn dragende en verbindende kracht heb kunnen ondersteunen.

Foto door Mariele Mijnlieff van ‘Onder ons uitvaart’

troost
Het blijft een voortdurend jongleren met m’n angsthaas en m’n stoeremeis. Ik weet dat ik ze allebei nodig heb om tot een goede afweging te komen zodat ik telkens een klein stapje buiten m’n comfortzone kan zetten. De spannende dans van de angsthaas en stoeremeis hoort erbij, zegt psychologe Susan Jeffers in haar boek ‘Niet durven toch doen‘. Dat is een troost! Ik kwam onlangs een uitspraak tegen van Eugen Drewermann (1940, Duits theoloog, psychotherapeut en schrijver): “Voor de angst bestaat geen oplossing van buitenaf”. Het is aan onszelf om steeds meer de eigen regie te nemen en ons steeds minder de wet voor te laten schrijven door dit tweetal.

Het schrijven van een levensverhaal. Grote en kleine liefdes, gezinsleven, hobby’s, verschillende huizen waarin we gewoond hebben, kwaliteiten van onszelf, (vrijwilligers)werk, alles kan dienen als een rode draad in een levensverhaal. En niet te vergeten: spullen. We kunnen beginnen met dierbare spullen die we bij onze geboorte hebben gekregen en er een chronologisch verhaal van maken of kris kras door het leven reizen. Waar doe je het voor? Het schrijven van een levensverhaal is een creatief proces waarin je reflecteert op je leven. Tijdens het schrijfproces zul je waarschijnlijk regelmatig een glimlach voelen opkomen en af en toe een traan. Het werkt louterend. En het mooie is dat wanneer je in gesprek gaat over je spullen met vrienden of familie, je elkaar van nieuwe kanten leert kennen. Wanneer beginnen? Nu of wanneer je maar wilt.

Heb jij objecten in huis die jou herinneren aan uitdagingen die je bent aangegaan in je leven? Vind je het leuk om er iets over te schrijven? Mail het verhaal en een foto naar info@deontluikenderoos.nl.

De ontluikende roos inspireert tot bewustwording en nodigt uit om in beweging te komen. Om stap voor stap je verlangen naar meer ruimte in huis, hoofd en hart te realiseren. De ontluikende roos ondersteunt je met tips en oefeningen. En natuurlijk steken we samen, waar het je spullen betreft, de handen uit de mouwen.

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!