op ontdekkingsreis langs hechten en onthechten

Wanneer het leven z’n gangetje gaat, doen we ons ding en merken weinig van het feit hoe verknocht we zijn aan onze gewoontes. Maar als de wind onverwacht uit een andere richting waait, komt onze gehechtheid aan ‘zo doe ik dat’ aan het licht. In mijn geval: af en toe pijnlijk voelbaar, soms ergerniswekkend en bij momenten om hartelijk om te lachen.

Hechten en onthechten, het zijn mijns inziens twee kanten van dezelfde medaille. Ze zijn beide essentiële onderdelen van het leven. Het leven begint ermee door de hechtingskwaliteiten van eicel en spermacel. Het leven eindigt ermee, met het ultieme onthechting in de vorm van de dood. En tussen die twee momenten in, zit het leven er vol mee.

in essentie
‘Hechten of onthechten. Dat is de vraag.’ zou een variant zijn op Hamlets ‘To be or not to be. That is the question.’  Maar er langer over nadenkend, raakt de volgende uitspraak meer de essentie die ik graag wil belichten: ‘Hechten of onthechten’, we komen er in het leven niet onderuit. Hoe bewegen we ons daartussen, in de grootst mogelijke vrijheid?’.

op alle gebieden
Nou, die vrijheid is bij mij regelmatig ver te zoeken. Op alle gebieden zit hechting: in denkbeelden en overtuigingen, in het omgaan met mensen, in het werk. Maar ook in de gewoontes in huis, in de verbinding met m’n spullen. Tegelijkertijd werpt de wens-tot-niet-hechten ook steeds balletjes op: geen zin in huishoudelijke klussen, geen zin in noodzakelijke telefoontjes plegen, geen zin in administratie doen.

extra speler in het veld
Een extra speler in het veld is weerstand. Weerstand bemoeit zich te pas en te onpas tegen de geringste verandering van koers. Wanneer iets anders loopt dan gepland. Wanneer iemand zich anders gedraagt dan gewend. Verzin het maar. Waar ik al moeite genoeg heb om te hechten-onthechten, doe ik er – zonder moeite – nog een flinke schep bovenop door mijn gehechtheid aan m’n weerstand. Met uitputtende strijd en dito lijden als gevolg.

relativeren
Ik stel me voor dat het relativeren van innerlijke weerstand al heel wat zou opleveren in het balans zoeken tussen hechting en onthechting. Ik kwam in het 365-dagen-natuurgedichten-boek  ‘Ik wou dat ik een vogel was’ een gedicht tegen wat me daar, wonderlijk genoeg, bij helpt. ‘Beweeg mee‘ lees ik tussen de regels door, zélfs in de laatste drie regels, die in deze tijd een hele nieuwe betekenis krijgen.

ALS IK

Als ik de wind word
waai ik in je haar,
speel ik met een bladzij van je boek,
laat een deur klapperen
die nooit klappert.

Murmel met me als ik murmel.
Sta stil op elk stuivend duin.
Word niet kwaad
als ik huil om het huis
of
als ik hoest
op de hoek van een straat
recht in je gezicht.

Harrie Geelen

Bron: Ik wou dat ik een vogel was, blz. 98, ISBN 978 90 216 7997 6,
Uitgeverij Ploegsma. Met dank aan de dichter voor het verlenen van toestemming.

op ontdekkingsreis
Heeft het gedicht je op de een of andere manier geraakt en je aan het denken gezet? Kom jij ook vraagstukken rond hechten en onthechten in jezelf tegen? En zou jij op ontdekkingsreis willen gaan om meer van jezelf te begrijpen en meer mee te bewegen met ieder moment van je leven? Je leven meer ruimte willen geven? Stuur me dan een email (info@deontluikenderoos.nl). Ik verzamel de geïnteresseerden en kom met een voorstel om samen op te reizen.

Af en toe een lege stoel in huis opzoeken en jezelf een paar minuten de tijd gunnen om over je (ont)gehechtheid aan iets in het leven na te denken.

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!