De Ontluikende Roos

een wezenlijk 'ja'

geïnspireerd op het boek ‘Mindful opruimen’ van ‘space clearer’ Stephanie Bennett Vogt

Dit jaar nu echt de keukenkastjes uitmesten, meer aandacht aan het eten geven, het mediteren weer oppakken. Ach die schone nieuwjaarsvoornemens! Hoe lang duurt het voor ze stranden in het dagelijkse leven? Het nemen van een besluit is een eerste stap. Vaak denken we dat we er daarmee zijn, en gaan optimistisch aan de slag… tot de obstakels verschijnen. De valkuil bij goede voornemens en sommige andere besluiten is dat we ons onvoldoende realiseren dat het daadwerkelijk doen en het daarna volhouden een proces is, een pad dat bewandeld dient te worden. Dat vereist doorzettingsvermogen en vasthoudendheid en dat is lang niet altijd gemakkelijk!

Ik krijg af en toe, om eerlijk te zijn, een spreekwoordelijke sik van ‘het proces’. Dan fantaseer ik over de mogelijkheid om iets te beslissen en het vervolgens met een vingerknip te verwezenlijken. Dat zou een hoop gedoe schelen! Tegelijkertijd ben ik iemand die graag de tanden in iets zet, iets werkelijk wil doorgronden. Wil ik me dan het doorlopen van het proces, een leerervaring met plezierige en onplezierige kanten, ontzeggen door een simpele vingerknip? Nee, toch maar niet… Maar hoe loop je het pad dat volgt op een genomen besluit tot het einde, zonder voortijdig struikelen?

méér nodig dan het hoofd
Er is steeds meer bewijs dat het behalen van gestelde doelen, het realiseren van verlangens vooral ligt aan de onderliggende intenties. Er is meer nodig dan alleen het hoofd, waarmee we vooral gewend zijn om besluiten te nemen. Een voornemen vraagt om een wezenlijk ‘ja’, omdat het vaak om gedragsverandering gaat. Met een hoofd dat het ene moment geruststellend glimlacht en overtuigend knikt: ‘Ja, dat gaan we doen’, om vervolgens bij de geringste weerstand een heleboel argumenten aan te dragen waarom het veel beter is om het besluit te laten varen, kom je er niet. Een wezenlijk ‘ja’ komt vanuit je hart en ziel, vanuit je tenen: “Ja, ik beloof trouw te zijn aan het lopen van de weg die met dit besluit gepaard gaat, in voorspoed én in tegenspoed.”

bekrachtigen
Stephanie Bennett Vogt wijdt het tweede deel van haar boek aan intenties en geeft een aantal tips hoe je je intenties kunt bekrachtigen. Haar informatie was niet helemaal nieuw voor me, maar ik vond het nuttig om aan de punten die ze benoemt herinnerd te worden, want in de dagelijkse drukte raken deze gemakkelijk op de achtergrond.

tip 1: stel je voor dat het doel van je voornemen of ander besluit is bereikt: hoe ziet een plek eruit als ie is opgeruimd, wat voelen hoofd en lijf na het mediteren, neem in gedachten de sensatie waar van het eten van een met zorg bereidde maaltijd. Visualiseer een beeld of maak het fysiek aan de hand van een tekening of een collage. Je wens uitspreken in de tegenwoordige tijd in plaats van in de toekomst werkt óók, weet ik uit ervaring met (het Handboek) Spiegelogie van Willem de Ridder en het deelnemen aan een supportgroep.

tip 2: wees aardig voor jezelf. Bennett Vogt spreekt regelmatig drie kleine zinnetjes hardop uit: ik voldoe, ik heb genoeg, er is genoeg. Zo nodigt ze de perfectionist, controlfreak, muggenzifter, tobber, pleaser et cetera in zichzelf uit om te ontspannen. Ze haalt een bemoedigend citaat aan van Jane Fonda: ‘We zijn niet bedoeld om perfect te zijn; we zijn bedoeld om heel te zijn.’

tip 3: beoefen dankbaarheid voor alles dat zich voordoet in je leven. Het uitspreken dat je dankbaar bent voor je zegeningen (aan jezelf, God, het grotere of hoe je het ook wilt noemen) is één ding. Dankbaar zijn voor moeilijke dingen in het leven is een stuk lastiger. Maar oefening baart kunst (door bijvoorbeeld simpelweg met een paar zinnetjes na het wakker worden en voor het slapen gaan). Bennett Vogt zegt letterlijk: ‘dankbaarheid uiten is opruimen’. Je waardering tot uitdrukking brengen verandert iets in de energie, en heeft een verruimend effect op alle onderdelen van de rommelfamilie. Het gekke is ook, heb ik gemerkt, dat het uiten van dankbaarheid mijzelf helpt om anders naar dingen te kijken, de juwelen te ontdekken die liggen besloten in mijn worstelingen.

tip 4: wees je ervan bewust dat vandaag je laatste dag kan zijn en breng prioriteiten aan zodat je op je sterfbed met een gerust hart vaarwel kunt zeggen en geen spijt hebt van dingen die je graag anders had willen doen. Dit is een pittige opdracht die ik snel uit het oog verlies. Dat is niet erg want je wilt ook léven. Maar de opmerking van een vriendin die net met pensioen was gegaan, kwam wel binnen: “Je denkt dat je bezig bent met de generale repetitie totdat je erachter komt dat je in de voorstelling zit.”

Een opgeruimd nieuw jaar toegewenst in goede gezondheid!

Herken jij het verschil tussen een wezenlijk ‘ja’ en een ‘ja’ vanuit het hoofd en wil je er iets over delen? Je reactie is welkom.

De ontluikende roos inspireert tot bewustwording en nodigt uit om in beweging te komen. Om stap voor stap je verlangen naar meer ruimte in huis, hoofd en hart te realiseren. De ontluikende roos ondersteunt je met tips en oefeningen. En natuurlijk steken we samen, waar het je spullen betreft, de handen uit de mouwen.

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!

4 reacties op “een wezenlijk ‘ja’”

  1. Klaaske schreef:

    Ha, die vraag aan het eind is leuk! Een ‘ja’ met het hoofd heeft voor mij meer te maken met ‘moeten’. Bijv.: De kasten puilen uit en daar kan wel iets uit weg. Of de zolder is rommelig en onoverzichtelijk. Enz. Dan ‘moet’ het, om meer ruimte te scheppen. Ik voel dan dwang om het te moeten doen, want dit kan toch niet zo!!! Zo hoort het niet!!!
    Een wezenlijk ‘ja’ heeft voor mij te maken met ‘willen’. De oorzaken kunnen hetzelfde zijn als bovengenoemd, maar dan heb ik zin om op te ruimen en niet omdat het ‘moet’. Dan word ik er blij van, ben gemotiveerd en heb een innerlijke drang om afscheid te nemen van dingen die ik niet meer nodig heb of niet meer wil hebben. Ik kijk uit naar het doel om me minder verantwoordelijk te voelen voor alle spullen die ik heb, door er zoveel mogelijk van weg te doen. Dat geeft innerlijk weer ruimte voor andere dingen. Heerlijk! En daarom kan het opruimen dan gebeuren tot ik mijn doel heb bereikt. Dit kan kortere of langere tijd in beslag nemen, maar dat voelt dan niet belastend. Het gaat gewoon gebeuren omdat het proces in gang is gezet en ik mijn grenzen daarin vrij kan neerzetten. Als ik ’s ochtends wakker word, kan ik me verheugen op een volgende stap, een volgend deel om op te ruimen. En zo is het leuk om te doen!
    Bedankt voor het stellen van de vraag. Nu ben me bewust hoe het werkt!

  2. Leni schreef:

    Klaaske, wat leuk om te horen dat je het verschil tussen een ‘ja’ met je hoofd en een wezenlijk ‘ja’ zo goed kunt merken in de motivatie die je nodig hebt voor het opruimen, het er mee doorgaan en het plezier dat je erin kunt hebben.

  3. Pauline schreef:

    Mijn ja vanuit het hoofd is vanuit een “ouder” kant in mij die mij wijst op wat er moet en waarin ik te kort schiet. Mijn ja vanuit mijn hart is vanuit een “volwassen” kant waarbij ik zelf een keuze maak in iets wat ik wil. Dat voelt veel beter. Helaas zijn beide soms moeilijk…

  4. Leni schreef:

    Pauline, dank voor je reactie. Ik heb ook de ervaring dat beide kanten soms moeilijk zijn. Ik put moed uit het feit dat ik beide kanten (‘ja’ vanuit het hoofd en ‘ja’ vanuit het hart/wezen) steeds beter kan onderscheiden en daardoor meer regie krijg om te kiezen voor een wezenlijk ja.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *