dierbare erfstukken

Spullen vormen een prachtige inspiratie voor levensverhalen

Een paar keer per dag spreek ik een mantra uit. Een van de onderdelen is het bedanken voor de hulp die er voor mij is in dit leven. Daar horen ook mensen bij die ik gekend heb, zijn overleden en wellicht nog een oogje in het zeil houden vanaf ‘de andere kant’. Een opa, m’n vader, een vriendin van m’n moeder die mijn zus, broers en ik ’tante’ noemden, een klasgenote op de middelbare school. Ze horen bij mijn levensverhaal en de spullen die ik van hen in huis heb, zijn me dierbaar.

Het object dat ik van opa, de vader van mijn moeder, heb geërfd, is een bijzondere archiefkast. De kast is al heel wat jaren een stabiele aanwezigheid in huis en ik stel me voor dat opa me ergens op de achtergrond liefdevol toe knikt.

luxe
Opa werd tegen wil en dank ondernemer omdat hij de winkel van zijn vader moest overnemen. Hij heeft tegen zijn kinderen gezegd dat zij vooral moesten gaan doen waar hun belangstelling en passie lag. Ook ík heb die luxe. En de genen van opa waarvan ook een deel aan mij is doorgegeven, ondersteunen mij in mijn zelfstandig ondernemerschap. De archiefkast heeft in de rubriek ‘Dit mag nooit meer weg’ gestaan van het Dagblad van het Noorden. Klik op de foto en je komt terecht in het artikel.

niet van een vreemde
Op mijn bureau ligt een glasplaat waar mijn laptop op staat. De plaat heeft oorspronkelijk dienst gedaan als beeldscherm van een oude televisie en komt uit de erfenis van mijn vader. Op vlooienmarkten rondscharrelen was z’n lust en leven. Mocht hij iets op de kop tikken dat naderhand niet bleek te werken, dan sloopte hij het bewuste apparaat uit elkaar om te kijken of hij hem weer aan de praat kon krijgen. Zo had hij een keer een oude televisie gevonden die bij thuiskomst weinig leven toonde. Tijdens de sloopactie bleek de beeldbuis te ontbreken… Mijn nieuwsgierigheid, de wens om te onderzoeken en veel plezier halen uit creatieve manieren van hergebruik, ik heb ze niet van een vreemde…

bijzondere ’tante’
Het was in mijn jeugd gebruikelijk om vrienden en vriendinnen van mijn ouders aan te spreken als ’tante’ en ‘oom’. Ik had een hele dierbare ’tante’ Gees, hoofd van de kleuterschool waar mijn moeder als kleuterjuf werkte. Ze was alleenstaand en erg dol op de kinderen in ons gezin. Ze gaf mijn moeder cadeautjes mee voor in de Sinterklaasmand. Op onze verjaardagen belde ze op om ons te feliciteren. Ze heeft me op mijn zestiende verjaardag nog gebeld terwijl ze toen al ernstig ziek was en twee weken later overleed… In de jeugdgroep van de kerk was Tante Gees de drijvende kracht achter de jaarlijkse musical. Ik voelde me een hele Piet als sneeuwpop!

ontroerd
Een dierbare herinnering heb ik ook aan Titia die in de vijfde van de middelbare school bij mij in de klas kwam. Rustig, bescheiden in haar aanwezigheid en tegelijkertijd een hippie uitstraling, met henna geverfde haren, geïnspireerd door een oudere zus, die in die tijd een berenklauw in haar tuin had staan… Titia had een prachtige ingerichte kamer in haar ouderlijk huis, met veel planten. Ze gaf me destijds een stekje van een Chinees lantaarnplantje. Nog altijd houden de nazaten van het stekje mij gezelschap. Ik heb het eigenlijk nooit kunnen bevatten: Titia overleed in de zesde. Volledig onverwacht. Aan, wat later bleek, een longembolie. Het was de eerste keer dat ik zo direct met de dood op jonge leeftijd werd geconfronteerd. Pas onlangs kwam ik erachter dat het Chinees lantaarnplantje in het Engels ‘string of hearts‘ heet. Dat Titia in de vorm van een hartenslinger al die jaren bij me is gebleven, ontroert me.

wat laat je na
Bij het schrijven van dit stukje levensverhaal heb ik nagedacht over wat ik zelf zou willen nalaten. Het staat al een tijd om m’n lijstje om gesprekken aan te gaan met intimi om te vragen of zij iets zouden willen erven. Nu het nog dóén! Taylor Swift, een Amerikaanse zangeres en singer-songwriter (1989), benoemt iets anders: ‘Wat er ook gebeurt in het leven, wees goed voor mensen. Goed zijn voor mensen is een prachtige erfenis om achter te laten.‘

Het schrijven van een levensverhaal. Grote en kleine liefdes, gezinsleven, hobby’s, verschillende huizen waarin we gewoond hebben, kwaliteiten van onszelf, (vrijwilligers)werk, alles kan dienen als een rode draad in een levensverhaal. En niet te vergeten: spullen. We kunnen beginnen met dierbare spullen die we bij onze geboorte hebben gekregen en er een chronologisch verhaal van maken of kris kras door het leven reizen. Waar doe je het voor? Het schrijven van een levensverhaal is een creatief proces waarin je reflecteert op je leven. Tijdens het schrijfproces zul je waarschijnlijk regelmatig een glimlach voelen opkomen en af en toe een traan. Het werkt louterend. En het mooie is dat wanneer je in gesprek gaat over je spullen met vrienden of familie, je elkaar van nieuwe kanten leert kennen. Wanneer beginnen? Nu of wanneer je maar wilt.

Heb jij bijzondere erfstukken in huis? Vind je het leuk om er iets over te schrijven? Mail het verhaal en een foto naar info@deontluikenderoos.nl.

 

De ontluikende roos inspireert tot bewustwording en nodigt uit om in beweging te komen. Om stap voor stap je verlangen naar meer ruimte in huis, hoofd en hart te realiseren. De ontluikende roos ondersteunt je met tips en oefeningen. En natuurlijk steken we samen, waar het je spullen betreft, de handen uit de mouwen.

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!

terug