spullen met 'emotionele waarde', wat doe je ermee?

Overtuigd dat ik alleen spullen van mijn man zou aantreffen, trok ik de deur van de slaapkamerkast open. Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat van de zes dozen die ik tegenkwam er twee van hem waren en vier van mij…

De kast is een ‘vergeten plek’, waarin het ventilatiesysteem van de woning huist en een beperkte ruimte over blijft voor wat opslag. We wonen al jaren in ons huis en dan kan het gebeuren dat je op den duur kwijtraakt wat er op plekken staat waar je niet vaak bij hoeft. Het is het geval met dit soort kasten, maar ook met zolders en kelders. En het overkomt professional organizers net zo goed…

memorabilia
Wat mijn ontdekking nog een graad erger maakte, was het feit dat mijn dozen allemaal spullen bevatten met ‘emotionele waarde’. Een doos vol met schriften, toetsen en weet ik wat van mijn middelbare school- en studententijd. Een doos met oude agenda’s. Eentje met briefwisselingen van mijn jonge verliefdheden, aangevuld met diverse stapels verjaardagskaarten uit mijn jeugd. En, als klap op de vuurpijl, een doos met ‘memorabilia’. Memorabilia zijn voorwerpen die herinneren aan een persoon, een bezigheid of een periode. In dit geval kleding en een paar andere dingen uit de jaren dat ik motor reed.

Bewaarde motorkleding: een typisch voorbeeld van spullen met ‘emotionele waarde’

trotse eigenaresse
Als mijn motormuisjaren toevallig ter sprake komen met mensen die mij kennen van na die periode, dan kijkt men mij aan met een ongelovige blik: jij, klein van postuur en licht van gewicht: een motorfiets? Dan grijns ik een brede grijns en voel het avontuur van weleer weer in mij opkomen. Ja, ik was de trotse eigenaresse van een zogenaamde ‘eenpitter’, 250 cc. Een ‘chopper’ model, met een hoog stuur en een laag zadel, zodat ik met de voeten aan de grond kon komen.

zo is het gekomen
Het idee werd geopperd door een vriendje dat in die tijd in een zaaltje woonde van een voormalig ziekenhuis dat gekraakt was, en zijn motorfiets ‘gewoon’ in z’n kamer had staan. Hij zat er regelmatig aan te sleutelen en dat vond ik reuze interessant. We maakten tochtjes waarbij ik achterop zat. Wat voelde ik me stoer en vrij! Op een dag stelde hij mij de vraag: moet jij zelf geen motor? Toen was ik degene met een ongelovige blik in de ogen.

De trotse eigenaresse van een ‘eenpitter’

vreugde én kick
Een lang verhaal kort, ik ben rijlessen gaan nemen. Ik had er meer nodig dan gemiddeld want ik had voorheen zelfs nog nooit op een brommer gereden. Maar gelukkig had je in die tijd nog het fenomeen van de ‘L-plaat’. Inmiddels had ik mijn motor aangeschaft, en met een L-plaat achterop kon ik naar hartenlust oefenen. Groot was de vreugde én de kick toen ik, bij de tweede poging, slaagde voor mijn rijexamen.

klinkklaar
Iemand vroeg mij ooit met welk papiertje dat ik gehaald heb in mijn leven ik het gelukkigst ben. Een grappige vraag waarop ik mijn antwoord klinkklaar is: het motorrijbewijs. Het heeft me vele avonturen gebracht, reizen door Europa, en natuurlijk ook baalmomenten in kou en regen. Dat laatste was de reden om de motorfiets na vijf jaar ‘motormuizen’ van de hand te doen. Maar de motorspullen bewaarde ik. En ik verleng trouw mijn motorrijbewijs.

pijlsnel
Mijn motor memorabilia bestaan uit een oranje leren jasje en een zwarte leren broek, een regenpak, een soort skibroek voor winterse temperaturen, twee paar leren handschoenen en een tas voor op de benzinetank met een plastic insteekhoes voor de wegenkaart. Ook al rijd ik al jaren geen motor meer, bij het oppakken van de spullen reis ik pijlsnel door de tijd, trek ik in gedachten mijn kleding aan, zet de helm op, zwaai m’n rechterbeen over het zadel en start de motor.

helm
Oh ja, de helm. Ik herinner het me nu weer. De motorspullen lagen vroeger in een andere kast waar ik op een gegeven ogenblik ruimte nodig had voor dingen die ik vaak nodig had. Dus verkaste ik de motor memorabilia naar de plek waar ik ze nu vond. Toen ik de helm destijds oppakte, viel er een zachte, zandachtige substantie uit, als een fijne regen. De binnenbekleding was in de loop der jaren helemaal vergaan. Die staat van ontbinding maakte het mogelijk om de helm op dat moment vaarwel te zeggen. Maar de overige spullen bleven.

onzichtbare lijntjes
En zo werkt het dus met spullen met een emotionele waarde. Er zitten als het ware allemaal onzichtbare lijntjes aan waardoor ze zo aan ons blijven kleven. Je kunt deze spullen laten voor wat ze zijn en ze – voor de zoveelste keer – meeverhuizen naar een volgend adres. Of van het standpunt uitgaan: dat zoeken de nabestaanden tegen die tijd maar uit. Maar, denk ik steeds vaker, waar zadel ik mijn man mee op? Het zijn toch míjn spullen!?

nog eenmaal
Soms helpt het om oude kleding, zoals in dit geval, nog eenmaal aan te trekken. Ik hijs me in de broek, doe het jasje aan en ga voor de spiegel staan. Ik moet constateren dat de rits en de knoop niet meer dicht willen. Het jasje pas ik nog, maar er kan geen dikke trui meer onder. Ik was vroeger dus nog een maatje kleiner, hoe is het mogelijk. Maar de grootste ontdekking die ik doe, is dat mijn gezicht van nu niet meer past bij de kleding van toen.

duidelijke conclusie
Het is een gekke gewaarwording maar m’n gevoel is duidelijk en de bijbehorende conclusie ook: het motor avontuur is voorbij. Mijn motormuisjaren vormen een belangrijk deel van mijn leven en een hele dierbare herinnering die ik aan de hand van enkele foto’s uit die tijd zo weer kan oproepen, maar waarvoor ik de kleding niet langer hoef te bewaren. Ik trek de broek en het jasje uit, en maak een laatste foto. A la Marie Kondo bedank ik mijn motorkleding die mij zoveel plezier heeft gebracht en me trouw heeft beschermd.

vertel de verhalen
Ik ga op zoek naar een jonge motormuis met een kleine maat voor het jasje, de broek en de handschoenen. Het regenpak en de skibroek zijn zodanig versleten dat ze weg kunnen.
Heb jij plannen om je spullen met emotionele waarde door te nemen? Het helpt om jezelf of iemand anders de verhalen die erin liggen opgeslagen te vertellen. Een deel van je levensgeschiedenis komt weer langs. Je weekt als het ware de lijntjes los en daardoor creëer je de afstand die nodig is om ‘neutrale’ keuzes te kunnen maken. Succes!

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!