something new ... ?!

 

Een bekende modewinkelketen die van plan was in mei een nieuwe winkel in Groningen te openen, kondigt dit op de geblindeerde ramen aan met de uitspraak ‘Something new is on its way’.

Little did they know… Ook zij zullen verbijsterd zijn geweest toen het leven een paar weken geleden een andere wending nam.

Anders dan de positie van alle mensen die nu overuren maken, anders dan de extra drukte die ouders ervaren nu ze ineens de rol van juf en meester in de schoot geworpen krijgen, ben ik in een situatie beland waarin het werk stil valt. Een vreemde gewaarwording, die van alles oproept. “We zijn zo naar buiten gericht”, mailde iemand me, “we worden uitgenodigd om de weg naar binnen te gaan”.

zoektocht
Net zoals het werk van een heleboel mensen in verschillende sectoren is stil gevallen, geldt dit ook voor mijn opruimondersteuning. Als zzp-er ken ik de angst voor een gebrek aan omzet en inkomsten al jaren. Het is een onderdeel van het ondernemerschap dat ik het meest ingewikkeld vind. Ik begrijp heel goed hoe deze angst nu bij veel mensen de kop opsteekt. Hoe ga je daarmee om? Dat zal voor iedereen een zoektocht worden de komende tijd. Zelf hoop ik van harte dat mensen ‘de weg naar binnen’ zullen vinden, om een pas op de plaats te maken en na te denken over wat nu werkelijk belangrijk is in het leven.

overgave
Verrassend genoeg ontstond er in mezelf, na de verbijstering en weerstand bij het horen van de lockdown maatregelen, een groot gevoel van overgave: ik kan nu even niks, behalve van binnen voelen wat dit allemaal met me doet. Dient zich oude pijn aan, dan onderzoek ik of ik daar weer een stukje van kan ‘opruimen’. In mijn meditaties steek ik de getroffen mensen een hart onder de riem. Ik probeer op de hoogte te blijven van de dagelijkse ontwikkelingen. Wél in beperkte mate, want teveel informatie ‘van buiten’ wakkert m’n angst aan. Overigens word ik heel blij van de creativiteit van mensen, die zich uit in allerlei mooie en ontroerende nieuwe initiatieven.
Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk van deze onverwachte periode zonder een duidelijk einde te genieten. Ik heb alle tijd voor de tuin…

basisvoorwaarde
Wat zo duidelijk wordt in deze periode, is het besef dat we sociale wezens zijn. Gelukkig voorzien de moderne media in onze behoefte van contact houden en communiceren. Ik ben dankbaar dat ik kan (video)bellen, berichtjes kan versturen naar vriend(inn)en en familie. Maar de afwezigheid van fysieke nabijheid, de mogelijkheid van handen geven, knuffels, arm om schouder doet meer met me dan ik had gedacht. Ik merk dat ik deze basisvoorwaarde, in de snelheid van het leven, vaak voor lief neem. Maar nu deze basisvoorwaarde voor een groot deel is weggevallen, wordt onze behoefte hieraan zichtbaar en voelbaar. Zowel in tijden van verdriet als in tijden van vreugde. Marinus van den Berg, geestelijk verzorger / pastor met emeritaat, verwoordt het zo:

Thuis voor elkaar

Wij kunnen voor elkaar een thuis zijn.

Als wij luisteren naar elkaar.

Als wij er mogen zijn zoals we zijn.

Als verdriet en spanning erkend worden.

Als kwetsbaarheid ruimte krijgt.

 

Een gebaar, een woord van begrip

kan een thuis scheppen.

Thuis is meer dan een woning.

Thuis is meer dan een tehuis.

Thuis is meer dan een onderkomen.

 

Thuis is mensen die elkaar verstaan.

Thuis is mensen die elkaar steunen.

Soms is thuis ook dat heimwee,

dat diepe verlangen eens thuis te zullen

komen waar geen pijn en geen verdriet,

geen eenzaamheid en vervreemding meer zal zijn.

 

Bij de laatste vier zinnen van het gedicht denk ik in eerste instantie aan het ‘hiernamaals’, of hoe we de plek waar overledenen naartoe gaan ook maar noemen. Tegelijkertijd wens ik ons toe dat wij – door de weg naar binnen te gaan – in verbinding met onszelf, in verbinding met de buitenwereld, in verbinding met de aarde, ín het nu óók dit soort momenten kunnen ervaren.

in deze tijd
Het plotseling stilstaan of stilzitten heb ik een aantal malen in mijn leven meegemaakt, met name doordat tijdelijke banen ophielden. Het waren bepaald geen gemakkelijke periodes, maar ze hebben me veel geleerd. Ik kan me voorstellen dat de lockdown maatregelen voor mensen die dat minder ‘gewend’ zijn behoorlijk slikken is. In deze tijd van druk, druk, druk en snel, snel, snel worden velen van ons voortgestuwd. Immers, stilstand is achteruitgang. Als je je niet blijft ontwikkelen, haalt de ‘concurrentie’ je in. Dit geldt voor veel jongeren, gezinnen en zelfs gepensioneerden die volle agenda’s hebben. Er is weinig ruimte voor rust en zelfreflectie.

lef
Een hele andere kijk had de Duitse dichter en toneelschrijver, regisseur Bertolt Brecht (1898 – 1956). Hij liet een inspirerende uitspraak na: ‘Ik sta even stil en dat is een hele vooruitgang’. Ik zou wensen dat we het lef hebben om deze uitspraak te omarmen. Zelfs midden in deze crisis. De wereld zou er direct anders uitzien, en anders aanvoelen. Waarom? Omdat ‘even stilstaan’ ter plekke ons handelen vertraagt en het alsmaar doorrazende hoofd onderbreekt. We krijgen de gelegenheid om contact met ons lichaam te maken en komen met beide benen op de grond. We arriveren in het ‘nu’. Dit is natuurlijk gemakkelijk gezegd, want een moment later racet het hoofd weer verder. Maar alleen al het hiervan bewust zijn, helpt om af en toe even stil te staan. Zodat we de situatie met meer afstand kunnen aanschouwen en in een breder perspectief kunnen plaatsen.

nadenken
Natuurlijk zijn er op dit moment grote zorgen en is er veel onzekerheid over de toekomst. Ik hoop alleen vurig dat deze crisis ons tot nadenken stemt. Dat we ons achter de oren krabben over onze leefstijl. Dat deze crisis ons nog veel meer aanzet tot het creëren van een wereld die blijvend gezond is voor mens, dier, plant en aarde – in plaats van zo snel mogelijk de productielijnen weer open te draaien. En dat we steeds meer de kunst leren verstaan die de Amerikaanse golfspeler Walter Charles Hagen (1892 – 1969) in een klein gedichtje beschrijft:

You’re only here

for a short visit.

 

Don’t hurry,

don’t worry.

 

And be sure

to smell the flowers

along the way.

 

de kracht van een glimlach
De impact van het corona virus en de lockdown maatregelen heeft, naast de verdrietige kant, gelukkig nog andere kanten. Zoals je in het voorafgaande hebt kunnen lezen, vind ik het belangrijk om ook dáár bij stil te staan.

Mijn man en ik krijgen via de sociale media allerlei opbeurende en grappige berichten binnen.

Met het onderstaande gedicht van de Britse komiek Spike Milligan (1918 – 2002) sluit ik voor nu – vanuit mijn perspectief – mijn kijk op deze bijzondere periode af.

Hoe een glimlach een zorgelijk hoofd wat ruimte kan geven:

Iedereen een goede gezondheid toewensend, heb het goed met elkaar.

 

terug