geluksmomentjes

door Joke, La vie en rose lezeres

“Ik sta voor mijn schuifdeurkast. Aan alle kanten puilt de kleding eruit. Ik ben het overzicht een beetje kwijt. Niet alleen van deze kast, maar ook de rest van mijn huis wordt steeds voller, dat drukt op mij. Binnenkort begint mijn werk op school weer en ik weet precies hoe dat gaat. Deze onoverzichtelijke puinhoop maakt dat ik niet kan kiezen wat ik aan zal trekken, of het juiste kledingstuk niet kan vinden, waardoor de toch al gebruikelijke ochtendstress alleen maar erger wordt. De enige oplossing is om maar weer eens op te ruimen, iets wat ik regelmatig en met het wisselen van de seizoenen doe.

vonk
Ik neem me voor om deze keer flink wat weg te doen, op zijn Marie Kondo’s. Word ik er nog blij van dan mag het blijven, zo niet, dan weg ermee. Ik maak een stapel met blije gevoelens, één met twijfelgevallen en nog één met verouderd en miskopen. Laat ik bij veel kleren nou toch nog een vonk van blijdschap voelen, de stapel met blije gevoelens is vele malen groter dan de rest. Ook de twijfelgevallen vormen nog een flinke stapel…
Natuurlijk weet ik het wel, die twijfelgevallen zou ik gelijk weg moeten doen, maar ja… zó eenvoudig is dat niet. Dan gaan allerlei andere dingen mee spelen, gedachten van ‘je weet maar nooit’ en nostalgische gevoelens als ‘ach ja… dat droeg ik toen en toen, het stond zo leuk, wanneer was dat ook al weer… Toch leuk die herinnering.’ ‘Weet je wat’, zo marchandeer ik, ‘ik stop het achterin de kast.’ Zoals al blijkt, afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.

voornemen
Juist omdat ik weet dat als ik eenmaal iets in huis heb, ik er moeilijk afscheid van kan nemen, heb ik mij al meerdere malen voorgenomen niet zo veel meer aan te schaffen. Een aantal jaar geleden liep ik een stuk van de route naar Santiago de Compostella met in de rugzak één verschoning. Niet te hoeven nadenken wat ik aan zou doen – er viel gewoon niets te kiezen – wat een rust gaf dat. Ik nam mij voor gewoon niks meer te kopen…
Maar helaas – na een paar maanden was de verleiding om wat aan te schaffen te groot. Ik ben erg gevoelig voor afprijzingen en niets geeft zo’n lekkere endorfinekick als een mooi jurkje uit de sale. Heb ik het nodig? Nou nee… maar het is leuk en lekker voordelig, daar word ik hebberig van en het geeft zo’n goed gevoel. Ergens op de achtergrond is nog een stemmetje dat zegt: ‘En het overzicht dan? Jij wilt toch licht leven, met overzichtelijke kasten?’ Dat stemmetje negeer ik, met de gedachte dat zo’n dun jurkje er vast nog makkelijk bij past.
Die endorfinekick krijg ik trouwens ook vaak als ik bij de kringloop ben. Niet voor niets zeggen sommige mensen dat ze gaan schatgraven als ze bij een kringloop op zoek gaan naar iets unieks. Je hebt echt het gevoel dat je tussen alle rommel iets bijzonders vindt. Een schat. Daarbij is het extra aantrekkelijk omdat het niet alleen uniek is, maar ook vaak nog spotgoedkoop. Dat is dubbel zo gevaarlijk.

uitdaging
Vroeger hield ik mijzelf in toom door me kritisch af te vragen of ik iets écht nodig had. Inmiddels ga ik helemaal los en verzamel ik aardewerk uit de vorige eeuw, veelal handgedraaid. En ja, een echte Mobach of XXXX, die kán ik niet laten liggen… En zo gingen het afgelopen jaar vele vazen mee. En borden en bekers. Kommetjes en schaaltjes. Serveerplateaus…en ja, daar past dat houten bestek weer zo leuk bij… Op deze manier beleef ik een heleboel geluksmomentjes. Het gaat namelijk niet alleen om het vinden van een uniek product. Mijn uitdaging is om het vervolgens zo te presenteren en stylen dat er een meerwaarde ontstaat. Daar maak ik foto’s van. Allemaal dingen waar ik veel plezier aan beleef.

zolder
Een nadeel is dat ook de zolder inmiddels behoorlijk vol raakt. Of eerlijk gezegd: heel vol. Dat drukt dan weer op me. Zodanig. dat ik inmiddels al verschillende keren met mijn keramiek op brocante en curiosa markten heb gestaan. Al kan ik niet overal afstand van doen, sommige vaasjes houd ik voor mezelf.
Toch blijft er een conflict tussen mijn verzamelwoede en het streven naar een licht leven zonder al te veel ballast. Misschien gaat het om mijn verlangen naar geluksmomentjes en moet ik die in plaats van in het kopen eerder zoeken in het genieten van een opgeruimd en overzichtelijk huis. Al moet daar dan eerst nog wel hard aan gewerkt worden…”

Het is weer gelukt: een opgeruimde kledingkast!

Het verzamelde keramiek gesorteerd in kartonnen dozen

Dank je wel, Joke!

Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.

Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!