Even buiten Groningen staat midden in een weiland een hele oude eik. Wanneer ik er langs fiets, begroet ik de boom in stilte en vraag me af wat voor verhalen hij zou vertellen als ie kon praten. Als onze spullen konden spreken dan stel ik me voor ze zouden zeggen: hoe lang heb je? Want er liggen vele verhalen in onze bezittingen besloten. Naast details als prijs en daar en toen gekocht, ook allerlei belevenissen…
Eerst een paar verhalen uit de eigen koker. Zoals de leuke anekdote achter mijn Beryl ware. Eind jaren tachtig verbleef ik een tijdje in Engeland waar men in een plaatselijk wijkgebouw koffie en thee serveerde in dit hotelservies met haar bijzondere groene kleur en subtiele lijntjes. Ik was er direct verliefd op, vertelde ik een Engelse vriendin enthousiast. Toen ik weer naar Nederland ging, kreeg ik een kado van haar dat me nog steeds heel dierbaar is: twee kop en schotels, een paar taartbordjes en een paar kommetjes. We hebben heel erg gelachen om de opmerking die de verkoper maakte toen ze vroeg of hij Beryl ware verkocht. Jawel, maar “didn’t she want something more flowery?“. Af en toe verschijnt Beryl ware zelfs in een Engelse detective serie en roep ik stralend tegen mijn man: “Look, my Beryl ware is on tv again!“.
verhaal achter de zitbank
En dan het verhaal achter onze zitbank. De stof van onze vorige bank was flink aan het slijten en mijn man en ik zaten te dubben wat we zouden doen: was repareren de moeite waard of gingen we toch maar op zoek naar een nieuwe? In dezelfde tijd besloot een goede vriendin een nieuwe bank te kopen. Ze had de hoes van haar oude bank al eens laten vervangen maar intussen ging ook die slijtplekken vertonen. De staat van de vering en kussens was inmiddels zodanig dat ze er helemaal in wegzakte. Kortom, mijn vriendin was er op uitgekeken. De bank stond klaar om opgehaald te worden door een kringloopbedrijf toen ik bij haar op bezoek was. Ik luisterde naar haar verhaal en vroeg er op door…
in de ‘familie’
De bank bleek van de hand van een bekende Nederlandse meubelontwerper en was zodanig degelijk uitgevoerd dat het onderstel nog jaren meekon. Weliswaar zou het vervangen van de bekleding en kussens geld kosten, maar waarschijnlijk minder dan de aanschaf van een nieuwe bank. Al pratend vond mijn vriendin het een fijn idee dat ie in de ‘familie’ bleef. Een telefoontje naar mijn man wat hij ervan vond, en toen was de bank van ons. We haalden de bank op, zaten een jaar op zachte en versleten kussens, maar waren ons bewust van de ‘potentie’ van de bank. Toen kwamen we bij toeval een aantrekkelijk aanbod tegen van een gerenommeerde meubelzaak: schaf een hoes aan en krijg er nieuwe kussens zonder meerkosten bij. We kozen een spannende kleur en – ter afronding van het verhaal – genieten nog dagelijks van onze prachtige bank. Mijn vriendin kwam hem bewonderen en had bijna spijt dat ze hem had weggegeven, maar kon er ook hartelijk om lachen.
houdbaarheidsdatum verstreken
De voorbeelden uit mijn koker gaan over objecten die bij mijn huidige leven passen. Maar wat doe je met spullen uit een eerdere fase van je leven die je hebt afgesloten? Spullen die eigenlijk een andere bestemming kunnen krijgen, maar nog vol verhalen zitten? Als je wilt opruimen, maar het lastig vindt om spullen die behoren tot het verleden los te laten, kan het enorm helpen om het verhaal achter het object nog eenmaal aan iemand te vertellen. Lees over de ervaring van een de klanten van de ontluikende roos die haar oude kleding uitzocht en besluiten nam over een koffer met babykleertjes van haar inmiddels volwassen kinderen: “Verschillende oude kledingstukken van mezelf, hun houdbaarheidsdatum allang voorbij, passeren de revue. Natuurlijk zie ik dat best, door de ogen van de ander, maar tegelijk kan ik er nog geen afscheid nemen. Dit is de jurk die ik aanhad toen mijn man en ik elkaar de eerste zoen gaven… Grappig genoeg, wanneer ik de verhalen achter de kleding aan Leni vertel en ze in alle rust luistert, verschuift er iets in me. Alsof ik er losser van kom te staan en me realiseer dat alle herinneringen die aan de kleding vastzitten natuurlijk ook gewoon in mijzelf leven. Dit maakt het keuzeproces van wat ik met de kleding ga doen een stuk lichter en gemakkelijker.”
van wie zijn die eigenlijk?
“Daarna zijn de kleertjes van mijn vier kinderen aan de beurt. De meeste heb ik zelf genaaid of gebreid. Ik pak een oud, verwassen peutertruitje op. Ik realiseer me heus wel dat iemand anders denkt: waarom heb je dat bewaard? Maar ik kijk over de vlekken heen, zie het truitje, maar vooral mijn zoontje van anderhalf erin, zo lief! Ja, wel 36 jaar geleden…. Dan vraagt Leni: van wie zijn die kinderkleertjes eigenlijk? Jeetje, weer een inzicht. Hum, het goede antwoord is natuurlijk: van mijn kinderen. Helemaal niet van mij. Dus suggereert ze me vier stapeltjes te maken, voor ieder kind één. Wat een opluchting gaf deze mogelijkheid! Ik heb ter plekke een stapel voor elk kind gemaakt. Zo kon ik de kleertjes ineens vrij gemakkelijk loslaten en het bij de kinderen laten wat ze ermee doen.”
koesteren
Hoe is het met jouw spullen? Gaan daar ook allemaal verhalen achter schuil? Verhalen die bestaan uit herinneringen aan gebeurtenissen en activiteiten. Aan mensen waarmee je de gebeurtenissen en activiteiten hebt beleefd. Met alle bijbehorende emoties, zowel een lach of een traan. Onze spullen maken deel uit van ons leven en zijn het waard om gekoesterd te worden. Door er goed voor te zorgen en door de verhalen achter de spullen te vertellen aan onszelf of aan een ander. En als het dan tijd is om spullen los te laten, dan kunnen de verhalen een belangrijke bijdrage leveren aan een waardig afscheid.
Een vraag? Bel of mail: 06 47 44 26 80 of info@deontluikenderoos.nl.
Inspiratie van de ontluikende roos ontvangen? Abonneer je gratis op: ‘la vie en rose’,
10 keer per jaar een email vol opruimwetenswaardigheden!